Zadośćuczynienie można zasądzić nie tylko w razie zerwania więzi rodzinnych, ale też uniemożliwienia ich kontynuacji w normalny sposób, o ile pozostaje to w związku z wypadkiem.
Dnia 10 lutego 2017 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt V CSK 291/16 uznał, że bliscy ofiary wypadku drogowego mają prawo do zadośćuczynienia za naruszenie więzi rodzinnych, jeśli poważne obrażenia ofiary ograniczają kontakt z nią. Dotychczasowa praktyka wskazywał, że zadośćuczynienie za krzywdę moralną dla bliskich ofiary śmiertelnej włącza takie świadczenie dla pośrednio poszkodowanych, gdy bezpośrednio poszkodowany żyje.
Werdykt SN zapadł w sprawie z powództwa matki dwóch chłopców, której mąż na skutek wypadku drogowego musi poruszać się na wózku, a na dodatek nie ma z nim prawie żadnego kontaktu. W efekcie zdarzenia w jednej chwili ustały relacje ojcowskie mężczyzny z kilkuletnimi w chwili zdarzenia chłopcami.
Sąd Najwyższy wskazał, że art. 446 § 4 K.c. zakładający zadośćuczynienie za skutki spowodowania śmierci osoby najbliższej, nie wyłącza podobnego świadczenia w innych wypadkach, a więzi rodzinne są dobrem osobistym wymagającym ochrony w razie naruszenia. Bezsprzecznym jest, że więzi rodzinne o trwałym charakterze między osobami bliskimi stanowią dobra osobiste w rozumieniu art. 23 K.c. a za naruszenie może należeć się zadośćuczynienie zgodnie z art. 24 § 1 K.c. Sąd stwierdził, że przy naruszeniu więzi rodzinnych do bezpośrednio poszkodowanych zalicza się nie tylko ofiara wypadku, ale też jej dzieci. Orzeczenie powyższe pozwala stwierdzić, iż w podobnych przypadkach krąg poszkodowanych, a przez to uprawnionych do zadośćuczynienia rozszerzy się na wszystkie osoby najbliższe, zapewniając de facto zwiększenie zakresu ochrony ubezpieczeniowej.
adw. Michał Kaczanowski
